Główne lądowisko promów kosmicznych, Shuttle Landing Facility (SLF), zostało otwarte w 1976 r i było ono specjalnie zaprojektowane dla lądujących wahadłowców, a znajduje się ono w KSC. Płyta lądowiska jest dłuższa i szersza niż jakakolwiek inna na lotniskach cywilnych.
Utwardzona droga startowa ma długość 4,572 metrów z dobiegami po obu końcach, 308.4 metra każdy. Szerokość pasa jest prawie równa długości boiska piłki nożnej i wynosi 91,4 metra z 15,2 metrowymi asfaltowymi poboczami. Pas posiada grubość 40.6 w centrum i 38.1 centymetra po bokach. Płyta lądowiska nie jest idealnie płaska lecz posiada pochylenie równe 61 centymetrów od osi pasa do krawędzi.
Powrót wahadłowca z orbity ziemskiej do (KSC) rozpoczyna się na odwrotnej stronie planety, nad Oceanem Indyjskim od strony zachodniego wybrzeża Australii. Następnie ślad prowadzi poprzez Ocean Wielki do Baja Peninsula, poprzez Meksyk i południowy Teksas, nad Zatoką Meksykańską do południowego wybrzeża Florydy.
Na dwie godziny przed lądowaniem załoga promu zakłada swoje pomarańczowe kombinezony, zajmuje stanowiska i przypina się pasami bezpieczeństwa. Następnie prom kosmiczny sterowany ręcznie przy użyciu dysz Systemu Sterowania Reakcyjnego RCS przyjmuje położenie adekwatne do opuszczenia orbity (dyszami silników głównych w kierunku poruszania się promu). Na godzinę przed lądowaniem następuje zapłon dwóch silników Orbitalnego Systemu Manewrowego (OMS). Skutkiem 2,5 minutowej pracy silników OMS jest zmniejszenie prędkości promu, a w konsekwencji zejście z orbity. Kiedy prędkość promu zostanie dostatecznie obniżona, silniki manewrowe OMS zostają wyłączone, załoga ręcznie przy pomocy dysz RCS ustawia prom dziobem w kierunku ruchu.
